যৌতুকৰ বাবে যেতিয়া নিঃশেষ হয় এটি দৰিদ্ৰ পৰিয়াল : Assamese story

ৰাতিপুৱাঁ শুই উঠিছো হে মাত্র ,শুনিলো আমাৰ ঘৰৰ উত্তৰ ফালে বিল খনৰ ওচৰত মানুহৰ হৈচৈ |কি হ'ল জানো এই ৰাতিপুৱাঁ খন | ( Assamese story )

- ঐ তৰা,সেইফালে মানুহৰ কোলাহ'ল কিহৰ ?

মই পত্নীক সুধিছিলো |

- নাজানো ,মই ৰাতিপুৱাঁ শুই উঠি পদুলিলৈ বুলি ওলাই যাওঁতে বীৰেন সেইফালে দৌৰি গৈ আছিল | তেনেতে মই বিৰেনক সুধিলো ,,,,,,

- কি সুধিলা ?

- বীৰেন এই ৰাতিপুৱাঁ খন দৌৰাদৌৰিকৈ ক'ত যোৱা ? সি ক'লে নবৌ বিলত চোৰ ধৰিছে !

কি ! তাৰমানে আমাৰ গাওঁৰ ৰাজহুৱা বিল খনৰ মাছবোৰ ইমান দিন যে চোৰ হৈ আছিল ধৰা পৰিলে | চাগে ইমান সময় চোৰৰ জীৱ নাই | সেইবুলি মই বিললৈ যাবপ ওলালো |

- হেৰি ক'ত যায় ?

দিলে নহয় পাছফালৰ পৰা মাতষাৰ | পত্নীবোৰৰ পৰা আৰু উপায় নাই |

- লোকৰ পত্নী চাব নাযাওঁ দিয়া |

অকমান খং ভাবত পত্নীক উত্তৰ দিলো |

- মানুহজনৰ মানে অলপতে খং উঠে | ৰাতিপুৱাঁ শুই উঠিছে মাত্র ,চাহ এটুপি মুখত নিদিয়াকৈ যায় নে !

হয়,আচলতে মই ৰাতিপুৱাঁ শুই উঠিয়ে ফিকা ৰঙাচাহ একাপ খোৱা অভ্যাস তাহানিৰে | কিন্তু আজি আৰু চাহ খালে নহব,গাওঁৰ সমশ্যাৰ সমধান কৰিব লাগিব কিবা এটা |

সেইবুলি ঘৰৰ পৰা ওলালো | দূৰৰ পৰা লক্ষ্য কৰিছিলো | বিলখনৰ পাৰত মানুহৰ প্রকাণ্ড জোম | বুকুখন কপি উঠিছিল চোৰ বাৰু জীয়াই আছে নে এতিয়ালৈ | 

ভয় ভয়কৈ আগুৱাই গ'লো | মোক দেখা মাত্রকে গাওঁৰ মানুহ খিনিয়ে কব ল'লে ,,,,

- ঐ মাষ্টৰ ককাইদেউ আহিছে অ ,,,,,

মই সন্মুখতে ভদ্রেশ্বৰক লগপাই সুধিলো ,

- হেৰা ভদ্রেশ্বৰ,কথা কি ?

 মোৰ কথাত ভদ্রেশ্বৰে ক'লে,,,,

- নকবা মাষ্টৰ ইমান দিনে বিলখনৰ মাছ মাৰি চোৰে মাছ শেষ কৰি পেলালে | কিন্তু আজি ৰাতিপুৱাঁ আমাৰ ৰসেশ্বৰে হেনো চোৰ হাতে লোটে ধৰিলে | 

- চোৰ ধৰিলে ভাল কথা ,কিন্তু চোৰ এতিয়া ক'ত আছে ?

- সৌৱা গছত বন্ধা আছে | চোৱাগৈ,,,,,

- মই মানুহৰ জুমৰ মাজেৰে গৈ গছৰ গুৰি পালো | হাৰে এয়া মই কি দেখিছো | এয়া সত্তৰৰ উৰ্দ্ধৰ দম্পত্তিক গছত বান্ধি থৈ দিয়া হৈছে |

মন কৰিছিলো বৃদ্ধজনে চকুলো টুকিছিল| মানুহ জনৰ চকপানী দেখি মোৰ মনটো হাহাকাৰ কৰি উঠিল | মানুহজনক দেখিলে গম পায় যে কিমান অভাৱী মানুহ | কিন্তু এইজন মানুহ চোৰ কেতিয়াওঁ হব নোৱাৰে | সেয়া মই ক'লেওঁ বিশ্বাস নকৰিম | 

- ঐ মাষ্টৰ কাইটি এয়াই চোৰ !

হৰেশ্বৰৰ পুতেকৰ কথাত মোৰ খং চুলিৰ আগপালে | 

- চুপ ! কোনে ক'লে তোক এখেত সকল চোৰ বুলি ?

লক্ষ্য কৰিছিলো বৃদ্ধ আৰু বৃদ্ধা জনীৰ ভৰিত বোকাৰে উপচি আছিল | সম্ভৱত তেখেত সকলে বিলত নামিছিল |

মই মানুহজনৰ সন্মুখত বহি লৈছিলো | মোক দেখি মানুহ জনে কপিছিল | আৰু কপা কপা মাতেৰে কৈছিল ,,,,,,,,

- আমি চোৰ নহয় বোপা ,ভগৱানৰ শপত কৈছো আমি চোৰ নহয় | আমাক মাৰি নেপেলাবা বোপা |

মানুহ জনৰ কথাই মোক আবেগিক কৰি তুলিছিল | হয় ! মানুহৰ বয়স যিমানে নহওঁক,মানুহ যিমানে অভাৱত নাথাকক মানুহৰ জীয়াই থকা বাসনা সদায় থাকে |

- খুড়া ,আপোনালোক আমাৰ অচিনাকী,আগতে দেখা মনত নপৰে !

মই কোৱা কথা খিনিৰ মানুহজনে লগে লগে প্রত্যুত্তৰ দিছিল |

- আমি অসমীয়া বোপা | আমি অসমীয়া |

বুজিছিলো ,মানুহজনে বহুত ভয় খাইছিলে |

- হেৰি ,যাওঁ বলক আমাৰ ঘৰত আইজনী আহিছে হেনো |

দেখিছিলো বান্ধি থোৱা মহিলাজনীয়ে হাঁহিছিল | আচৰিত বৃদ্ধ জনে কান্দিছে,আৰু বৃদ্ধা জনীয়ে হাঁহিছে | মই একো নুবুজিলো |

- ঐ মাষ্টৰ দেখিলি বুঢ়ীৰ হাঁহি ইহতে চোৰ হয় |

ৰমা মহাজনৰ কথাত মোৰ তেজৰ উত্তাপ বাঢ়িছিল | 

- হেৰা নাহাঁহিবা ,হাঁহি আমাৰ জীৱন কেইটা শেষ কিয় কৰা বাৰু ? মানুহবোৰে আমাক মাৰি পেলাব |

মই মানুহজনক সাহস দিলো | 

- নামাৰে খড়া ,মাৰিব নোৱাৰে আপোনালোকক |

- ঐ মাষ্টৰ পাৰ্টি সলনি নকৰিবা কিন্তু |

মই আৰু সহ্য কৰিব নোৱাৰিলো |

- হেৰা ৰসেশ্বৰ কথা ভালকৈ কবা | লাজ নোপোৱা পিতৃ-মাতৃ বয়সীয়া মানুহ দুজনক চোৰৰ সন্দেহত এনেকে বান্ধি থৈছা !

সকলো মৌন হ'ল | ম'ৰেলগিৰি দেখাব আহিছে ,নিজৰ ঘৰত হাজাৰটা সমশ্যাৰ সমধান ,নিজৰ ল'ৰাই এই বয়সতে টেটুলৈ সেই সোপা গিলি সকলো ফালে কাজিয়া ,সেইবোৰ ঠিক কৰিব পৰা নাই | আজি চোৰ ধৰিব আহিছে,তাক ও এহাল বৃদ্ধ দম্পত্তিক |

মই মানুহজনক ক'লো ,,,,,

- খুড়া কওঁকচোন কৰ পৰা আপোনালোকে কেনেকে কিয় আহি আমাৰ গাওঁত সোমাল ?

বৃদ্ধজনে মোৰ চকুলৈ সন্দেহৰে চালে |

- আমাক নামাৰাটো বোপা,,,,,

এজন অসহায় শিশুৰ দৰে বৃদ্ধ জনৰ প্রশ্ন | 

- নামাৰো খুড়া ,আপুনি কব পাৰে |

- শুনা তেন্তে ,,,,,

- একমিনিট ৰব |

মই তেখেত সকলৰ দেহৰ বান্ধ কেইটা খুলি দিব ল'লো |

- নালাগে নেকি বোপা,আগতে আমাৰ কথা খিনি কৈ লওঁ তাৰ পাছত খুলিবা |

হায়ৰে জীৱন ! মই তেখেতৰ আপত্তি স্বত্তেওঁ বান্ধবোৰ খুলি দিলো |

মানুহজনে আৰম্ভ কৰিলে |

আমাৰ ঘৰ পদুমপুখুৰিত | মোৰ নাম ৰহিম আলী আৰু মোৰ পত্নীৰ নাম আবেদা বেগম | সৰু ঘৰ এখন আমাৰ | মই সৰু খেতিয়ক এজন | বানপানী নহ'লে বছৰটো যেনেতেনে চলিব পাৰো | 

আমাৰ এজনী ছোৱালী আছিল | তাইৰ নাম পাকিজা চুলতানা | আমাৰ ঘৰখনৰ একমাত্র আশা তাই |  

সময়বোৰ ঠিকে গৈছিল | অভাৱ - অভিযোগৰ মাজেৰে তাই এদিন গাভৰু হৈছিল | মানুহে কোৱা মতে আমাৰ পাকিজা হেনো মানুহৰ চকুত পৰা | তাইক লৈ মই সুখী | 

এদিনৰ কথা আমাৰ পাকিজা আমাৰ ওচৰৰ গাওঁ খনৰ এজন ল'ৰাৰ লগত পলাই গৈছিল | কিন্তু আমি কেতিয়াওঁ গম পোৱা নাছিলো | তাই যে কাৰোবাৰ প্রেমত পৰিছিল | আমি আছিলো অশিক্ষিত মানুহ | তেনে সহজ - সৰল | মানুহে যি কয় তাকে সহজতে বিশ্বাস কৰি লওঁ | 

তাই সেই ঘৰখনত গৈ সংসাৰৰ আৰম্ভনি কৰিলে | প্রথমতে তাইৰ মুখেৰে শুনিছিলো | ঘৰখন হেনো খুব ভাল | ঘৰখনৰ মানুহ বোৰে তাইক খুব মৰম কৰে | ( Assamese story ) 

      শুনি ভাল লাগিছিল| নিজৰ ছোৱালীজনীৰ সদায় সুখ হোৱাটো বিচাৰো | এদিনাখন ৰাতিপুৱা পাকিজাই ঘৰ আহি ওলাইছিল | তাইক দেখি মই আচৰিত | কাৰন সদায় সাজি কাছি ভালপোৱাঁ ছোৱালী জনীয়ে সেইদিনা জধলাজনী হৈ ঘৰ সোমাইছিল | 

- আইজনী ,তোৰ কি হ'ল ,ইমান ৰাতিপুৱাঁ ওলালি হি যে,,,,,,,

তাই মুখেৰে একো নকয় ,চিধাই মোক সাৱতি ধৰিছিল | 

- আব্বা ,,,,,,,

মই একো বুজিব পৰা নাছিলো | কি হ'ল তাইৰ | তথাপি জীৱনত কোনো দিন কান্দি নোপোৱা ছোৱালীজনীৰ এনে অৱস্থা নো মই কেনেকে সহ্য কৰো |

- আব্বা সিহতে মোক মাৰি পেলাব |

তাইৰ কথাষাৰে মোৰ বুকুত হুলে বিন্ধা দি বিন্ধিলে | কি কৈছে তাই | 

- আব্বা,মোক সিহতে দহদিনৰ ভিতৰত যৌতুক নিবলৈ কৈছে | নহ'লে হেনো মোক মাৰি পেলাব আব্বা |

হে আল্লা ! এয়া মই কি শুনিছো | কিন্তু মোৰ দৰে সাধাৰণ খেতিয়ক এজনে ইমান কমদিনৰ ভিতৰত কেনেকে যৌতুক দিওঁ | মহাচিন্তাত পৰিলো | ভাগি পৰিছিলো |

- আব্বা মোক জীয়াই থাকিব দিয়া |

মই তাইক জোৰকৈ সাৱতি লৈছিলো | 

- আইজনী অ,এই দুখন হাতেৰে তোক ইমান ডাঙৰ কৰি মই কাৰোবাৰ আহাৰ হব দিব নোৱাৰো | মই যৌতুকৰ ব্যৱস্থা এইকেইদিনতে কৰিম | 

      মোৰ চকুত টোপনি নহা হ'ল | কি কৰো একো ভাবি পোৱা নাই | পথাৰৰ মাটি খিনি বিক্ৰী কৰাৰ বাহিৰে মোৰ আৰু একো উপায় নাই  | 

ভাবিলো এবাৰ জোৱাইক লগ কৰি আহো,কিজানি সৈমান কৰিব পাৰো |

সিহতৰ ঘৰ দেখি মোৰ ভিতৰত সোমাবলৈ ভয় লাগিল | মোক দেখা মাত্রকে ল'ৰাৰ দেউতাকে প্রশ্ন কৰিলে | 

- কোন তই ?

তই ! চাগে মোক মগনীয়া বুলি ভাবিছে | কাৰন মোৰ দেহত তেনে সাধাৰণ পোছাক | আৰু আজি মই সিহতৰ ঘৰত প্রথম ভৰি দিছো |

- মই মানে পাকিজাৰ দেউতাক |

মানুহজনে কোনো ধৰনৰ আদৰ ভাব নকৰি ক'লে |

- বহ !

কিছুসময় পাছত জোৱাই আহি মোক প্রশ্ন কৰিছিল |

- আপুনি কিয় আহিল ?

- মানে বোপা ,পাকিজাৰ যৌতুক খিনি দুদিন দেৰি কৰি দিলে নহব নে ? 

জোৱাই কৰ্কশ সুৰত ক'লে |

- চাওঁক ছোৱালী বিয়া দিলে লগত যৌতুক দিব লাগে বুলি আপুনি জানে নিশ্চয় ! গতিকে মাত্র দহদিনৰ ভিতৰত মোক যৌতুক দিব | নহ'লে তাইক মই গ্রহন নকৰিম |

মই হাতজোৰ কৰি ক'লো |

- নাই নাই বোপা মই দহদিনৰ ভিতৰতে যৌতুকৰ ব্যৱস্থা কৰিম | তুমি মোৰ ছোৱালী জনীৰ তেনে অৱস্থা নকৰিবা |

ইতিমধ্যে জোৱাই আতৰি গৈছিল |কিছু সময় পাছত ছোৱালী এজনীয়ে মোলৈ চাহ লৈ আনিলে |

- আহক ,ভিতৰৰ কোঠাতে আহক |

ছোৱালীজনীৰ কথাত মই ভিতৰত যাব লৈছিলো | তেনেতে জোৱাইৰ দেউতাকে ক'লে -

- নালাগে তেখেতৰ ভৰীত বোকা আছে ,বাহিৰতে দে ,,,,,,

কথাখিনিয়ে মোক বৰকৈ আঘাত কৰিলে | আমি গাওঁৰ খেতি কৰা মানুহ গতিকে ভৰিত বোকা থকা স্বাভাৱিক |

লাজে অপমানে চাহ কাপ খাই সিহতৰ ঘৰৰ পৰা বিদায় মাগিলো | কিছুসময় পাছত আহি ঘৰ পালো |

- আব্বা কি ক'লে ?

পাকিজাৰ প্রশ্নত তাইক মোৰ সিদ্ধান্তৰ কথা জনালোঁ |

- আইজনী , দহদিনৰ ভিতৰতে মই যৌতুক দিম | মই আমাৰ খেতি মাটি ডৰা বিক্ৰীৰ সিদ্ধান্ত ল'লো |

- কিন্তু আব্বা ?

- কোনো কিন্তু নাই মাজনী , মই তোৰ চকুপানী চাই থাকিব নোৱাৰো |

মই জানো মোৰ সিদ্ধান্তই তাইক অধীক আঘাত কৰিলে |

ৰাতি মোৰ চকুত টোপনি নাই | কি হ'ল ছোৱালীজনীৰ জীৱন | মানুহ ঘৰ ভাল নহয় | ভৱিষ্যতে আৰু কি হয় আল্লাই জানে |

পিছদিনা ৰাতিপুৱা মই বিচনাতে আছিলো | তেনেতে মোৰ পত্নীৰ হিয়া ভগা কান্দোনৰ চিঞৰ শুনি একেজাপে বিচনাৰ পৰা নামি বাহিৰলৈ ওলাই আহি দেখিলো |

চকুৰ সন্মুখত দেখিলো ,আমাৰ পদুলীৰ আমগছ জোপাত পাকিজা ওলমি আছে | 

শেষ হৈ গ'ল সপোন বোৰ,একমাত্র ছোৱালীজনীক হেৰাই মই ভাগি পৰিলো | মৃত্যু সময়ত তাই কাগজ এখনত লিখি গৈছিল |

আব্বা আৰু আম্মা 

     তোমালোকক আল্লাই ৰেহেম কৰক | মই গুছি আহিলো অজান দেশত | যৌতুকৰ বলী হৈ আজি মই এই পন্থা গ্রহন কৰিলো | কিন্তু আব্বা ,মই তোমাৰ খেতি মাটি ডৰা মোৰ বাবে বিক্ৰী কৰাটো নিবিচাৰো | কাৰন সেই মাটি খিনি তোমালোকৰ জীয়াই থকা সম্বল | 

মই তোমালোকৰ পেটত গামোছা বান্ধিব দিব নোৱাৰো | আজি মই মোৰ নিজৰ ভুলত বাবে অনুতপ্ত | 

             শেষত মোৰ কাৰনে দুখ কৰি নাথাকিবা |

আকৌ লগ হম | মোৰ আব্বা আৰু আম্মাক |

                                          পাকিজা

গুছি গৈছিল তাই আমাক এৰি | তেতিয়াৰ পৰা মোৰ পত্নী মানসিক ভাবে ভাগি পৰিছিল | মানুহে কৈছিল মোৰ পত্নী পাগলী হ'ল | 

পৰহি দিনাখন মোৰ ঘৰৰ পৰা মোৰ অনুপস্থিতত ওলাই আহিছিল | মই তেওঁক সকলো বিচাৰিলো নাপালো | শেষত মই তেওঁক বিচাৰি ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিছিলো | কালি সৌ তোমালোকৰ ওচৰৰ গাওঁখনত তেওঁক লগ পালো | তেওঁক লৈ আহি থাকোতে বহুত ৰাতি হৈছিল | কিন্তু এই ৰাতিখন আমি ক'ত যাওঁ ,বা আমাক কোনে ৰাখিব | সেয়েহে ৰাতিখন সেই গছডাল ৰ গুৰিতে দুয়ো পৰি থাকিলো লঘোনে | ভাবিছিলো পুৱাঁ যামগৈ | ৰাতিপুৱাঁ মই সাৰ পাই দেখিলো কাষত পত্নী নাই | পিছত তেওঁক অকমান বিচাৰি চাই দেখিলো তেওঁ বিলখনত সাতুৰি আছিল | তেনেতে মই তেওঁক আনিব বিলত নামি গ'লো | তেনেতে দেখো 

বৃদ্ধ জনে ৰসেশ্বৰক দেখাই কৈছিল মানুহ জনে বিলত মাছ মাৰি আছিলে | কিন্তু আমাক দেখা মাত্রকে তেওঁ চোৰ চোৰ বুলি চিঞৰি দিলে | আমি বহুত বুজালো কোনেওঁ আমাৰ কথা নুশুনিলে |বৰঞ্চ আমাক গছত বান্ধি থলে | আমি চোৰ নহয় বোপা |

 

ছিঃছিঃ এনেহেন মানুহ হালক মিছাই ইমান সাস্তি দিলে | কিহ'ল মানুহবোৰৰ |যিমানে শিক্ষীত হ'ল জ্ঞানৰ ভড়াল শূন্য হে হ'ল দেখোন |

ইতিমধ্যে মানুহবোৰে ৰসেশ্বৰে যে চোৰ বুজিব পাৰিলে | নিজে বচাৰ বাবে অসহায় বৃদ্ধ দম্পত্তি হালক ফচালে | 

এনেধৰন আৰু গল্প/উপন্যাস পঢ়ক এই লিংকত - www.গল্প/উপন্যাস.com

সকলোৱে মানুহজনৰ ওচৰত ক্ষমা বিচাৰিলে | সেয়েহে কওঁ শুদ্ধ - অশুদ্ধ বিচাৰ নকৰাকৈ নিজে আইন হাতত লোৱা চৰম অপৰাধ |

মই মানৱতাৰ খাতিৰত দম্পত্তি হালক লৈ আমাৰ ঘৰলৈ যাত্রা কৰিলো | 

         আজি অন্য এক নিষ্ঠুৰ বাস্তৱৰ মুখামুখি হ'লো | | |

বিঃদ্ৰঃ Social Media Journalism ফেচবুক গ্ৰুপৰ এগৰাকী সন্মানীয় সদস্য ৰাগ ৰঞ্জনৰ দ্বাৰা গ্ৰুপত প্ৰকাশিত ( Assamese story )।আপোনালোকেও যদি কোনো লেখা বা গল্প কবিতা,বা-বাতৰি ইত্যাদি আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰিব বিছাৰে তেন্তে আপোনালোকৰ লেখা সমূহ আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপত প্ৰকাশ কৰিবলৈ নতুবা আমাৰ ফেচবুক পেজ/ SMJ24 ৰ মুখ্য পৰিচালন সঞ্চালক দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ ইনবক্সত প্ৰেৰণ কৰিবলৈ আহ্বান জনালো।নিৰ্বাচিত লেখা সমূহ লেখকৰ নাম আৰু ছবি সহ আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰা হব,ধন্যবাদ।

আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপৰ লিংক - SMJ24.facbookgroup

আমাৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - www.SMJ24.facebook page

দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - Dibya Jyoti Dutta/Fb page