এগৰাকী সন্তনহীন দম্মতীৰ কথাৰে : Assamese story

ৰাতিপুৱাঁ শুই উঠিয়ে মই পেপাৰ খন হাতত লওঁ | কিন্তু পেপাৰত যিবোৰ দেখো মূৰটো বেয়া কৰে | আজিকালি সঘনে দেখো কেৱল ডেকা ল'ৰা বোৰ এক্সিডেন্ট ঢুকাই ( Assamese story )| মনৰ মাজতে ভাৱ হয় সমাজৰ বিশ্বাস এয়া বিধাতাৰ লিখন নে আমাৰ উশৃংখলতা | আচলতে আমাৰ মাজত সাৱধানতাৰ অভাৱ | সৰুৱে ডাঙৰক কৰা সন্মানৰ অভাৱ হ'ল | কি যে দিনকাল আহিল | পুত্র হেৰুৱা বেদনাত মাক দেউতাকে পাৰ কৰে উজাগৰি নিশা | কিন্তু সিহতে যানো ভাবি চায় কথাবোৰ| জীৱনৰ মূল্য বুজি নাপায় | মানৱ জীৱন এবাৰে বাৰ বাৰ নহয় ! পূৰ্বজন্ম অহা জন্ম , পূৰ্বজন্মৰ কামৰ ফল এইবোৰ মাথো লোক বিশ্বাস হে,,,,,

ৰিছিয়ে পেপাৰ খন উলিয়াই এইবোৰ ভাৱনাতে মগন হ'ল | তেনেতে

- পাপা ,পাপা

অনন্যাই দৌৰি দৌৰি আহি দেউতাকৰ কাষ পালে !

- কি হ'ল কলিজা

- মায়ে মোক মাৰিছে,,,,

- অ' হয় নেকি! আমাৰ ইমান মৰমৰ ছোৱালীজনীক মাকে কিয় মাৰিলে বাৰু

তাই আহি ৰিছিৰ বুকুৰ মাজত সোমাল !

- নপঢ়াৰ বাবে,,,,

- চাওঁ তাইক তুমি ইমান মৰম কৰি উঠাব নালাগে,,,,

নিকুই অনন্যাক ৰিছিৰ কোচৰ পৰা একপ্রকাৰ তানি আনিলে,,,,

- নিকু, তাইক তুমি এনেকুৱা কিয় কৰিছা| সৰু ল'ৰা ছোৱালীক সদায় মৰমৰে বুজাবা তেতিয়া সকলো বুজি পাব | কিন্তু এনেকে নহয় |

ৰিছিৰ কথাখিনিয়ে নিকুৰ অন্তৰ খন কোমল কৰি পেলালে |

- কলিজা, তুমি পঢ়িব লাগিব নহয় তুমিয়েটো আমাৰ সপোন |

নিকুই কোচত তুলি অনন্যাক ভিতৰলৈ লৈ গ'ল | 

অনন্যা ডাঙৰ হ'ল স্কুলত দিলে | ৰিছিৰ মনটো উৰি গ'ল স্মৃতি বোৰলৈ |

ৰংপুৰৰ বিহুৱা নাচনী নিকু | এজনী দেখাই শুনাই মৰম ল'গা ছোৱালী | এদিনাখন নিকুৰ বিহু নৃত্য দেখিয়ে ৰিছিয়ে নিকুৰ প্রেমত পৰিছিল | বহুত ভালপায় সি নিকুক |আৰু তাৰ সমানে নিকুও তাক ভালপায় |

এখন মধ্যবিও ঘৰৰ ছোৱালী আছিল| মাক দেউতাকৰ বহুত মৰমৰ |

আৰু ৰিছিৰ এই পৃথিৱীত মাকৰ বাহিৰে আৰু কোনো নাই | সি সৰু থাকোতে তাৰ দেউতাক পৃথিৱীৰ পৰা গুছি গৈছে | তাৰ পাছত মাকৰ আপ্রান চেষ্টাত সি পঢ়া শুনা কৰি এতিয়া এটা ভাল চৰকাৰী চাকৰি কৰে| 

- নিকু

- কোৱা

- তুমি মোৰ কথা ঘৰত কৈ নিদিয়া কেলৈ |

- ভয় লাগেচোন যদি দেউতাই মোক,,,

- সচাঁ প্রেমত ভয় কিহৰ নিকু |

- জানোঁ, তথাপিওচোন,,,

- তাৰমানে তুমি

- কম অলপ ধৰ্য্য ধৰাচোন |

- হয় নেকি ! হব মই গম পাইছো,,,,

ৰিছি অভিমান কৰি নিকুৰ কাষৰ পৰা উঠি আহিলে | 

- ৰিছি শুনাচোন ৰিছি !

কিন্তু সি নুশুনিলে ! সি গুছি গ'ল | ৰিছি বৰ অভিমানী | নিকুৰ ও অভিমান ভাল লাগে কাৰন অভিমানৰ মাজত বহুত মৰম লুকাই থাকে |

তাই আজি যেনেকে সিহতৰ সম্পৰ্কৰ কথা দেউতাকক কব | তাই ঘৰলৈ খোজ ললে|

মৰম তুমি খং নকৰিবা

লাগিলে দূৰে দূৰে আতৰি থাকা,,,,

নিকুই দেউতাকৰ কাষত আহিলে | আৰু ভয় ভয় কৈ,,,,,

- দেউতা

- কোৱা মাজনী

- মানে দেউতা,,,

- আৰে মাজনী তুমি কপিছা কিয় ? যি কব খুজিছা নিৰ্ভয়ে কৈ দিয়া !

- মানে দেউতা মই এজন ল'ৰাক ভালপাওঁ

- অ বুজিছো | ল'ৰাজনৰ ঘৰ ?

- ৰংপুৰতে দেউতা |

- মই তোমাৰ মনক কেতিয়াওঁ কষ্ট নিদিওঁ মাজনী তুমি যতে সুখী হোৱা মই তাতে তোমাক গতাম ! যোৱা ল'ৰা ঘৰৰ মানুহক আহিব কবা |

নিকু আনন্দত আত্মাহাৰ হ'ল | তাইৰ দেউতাক সচাঁকে মহান | 

- হেল্ল'

ৰিছিয়ে ফোনটো ৰিছিভ কৰিলে |

- ঐ পাগল কত আছা !

- তেজপুৰত

- তেজপুৰৰ কত ?

- পাগলখানাত

- কি ! তুমি

- পাগল কত থাকে নাযানা নেকি ?

- সেইবোৰ বাদ দিয়া | দেউতাই আমাৰ প্রস্তাৱ মানি লৈছে |

- কি | ইয়েচ্

কইনা জনী বিউটিফুল

দ'ৰা বৰ লাকী

দেখাত হে কান্দিছে কইনাই

ভিতৰি হাহিঁ

ঐ ৰাম দ'ৰাকে দেখি

ৰিছিয়ে আনন্দতে গান গাই দিলে |

- ঐ শুনা, দেউতাই তোমালোকৰ ঘৰৰ মানুহক আহিব কৈছে |

ৰিছিৰ মাক আহি নিকুক চাই গ'ল সকলোৰে পচন্দ হ'ল তাইক | বিয়াৰ আয়োজন চলিল |

বেচ ধুমধামেৰে সিহতৰ বিয়াও গ'ল|

আৰম্ভ হ'ল ৰিছি আৰু নিকুৰ এখন সংসাৰ |

নিকুই পাকঘৰত ৰন্ধাত ব্যস্ত | তেনেতে ৰিছিয়ে নিকুক পাছফালৰ পৰা সাৱতি ধৰিলে ! 

- নিকু কি বনাইছা ?

- তুমি খাই ভালপোৱাঁ মাছ ভাজি |

- তোমাৰ হাতৰ ৰন্ধা বেছ ভালহয় কিন্তু 

- হব ইমান প্রশংসা কৰিব নালাগে ,,,

- নিকু মোক মাইনা এটা লাগে উমলি থাকিবলৈ |

নিকুই ৰিছিৰ নাকটোত ধৰি কলে,,,

- হয় নেকি দেহা, ধৰ্য্যৰ ফল অকমান মিঠা

দিন বাগৰিল,সময় অবিৰত গতিত গৈ থাকিল | আজি বিয়াৰ তিনিবছৰ হ'ল তাইৰ সন্তান এটা নাই | 

ৰিছিৰ কাষৰ বৰমাক জনীয়ে ৰিছিৰ মাকৰ লগত পাতি থকা কথা খিনি নিকুৰ কানত পৰিল |

- তোমাৰ বোৱাৰীৰ আৰু সন্তান নহয় | ৰিছিক বেলেগ এটা বিয়া পাতি দিয়া

- তেনেকে নকব বাইদেউ,সন্তান নহলে নাই | কিন্তু সিহত দুটাৰ মিলাপ্রীতি দেখি মই সুখী 

শাহুৱেকৰ কথাখিনি শুনি নিকুৰ বহুত দুখ ও লাগিল | ইমান ভাল শাহু এজনী পোৱাটো বহুত ভাগ্যৰ কথাঁ |কিন্তু তাইৰ সহ্য নহয় কাষৰ মানুহবোৰৰ কথাঁহে |

আজি নিকুৰ ডাক্তৰৰ ৰিপোৰ্ট অহা কথা !

- ৰিপোৰ্ট পালা

নিকুই বৰ আগ্রহেৰে ৰিছিক সুধিলে( Assamese story ) |

- অ' আনিলো !

- কি ক'লে ডাক্তৰে ? মই সন্তান জন্ম দিব পাৰিম বুলি কৈছে নে ! নামাতা কিয় কোৱচোন | কোৱা না,,,,

- তোমাৰ সন্তান জন্ম দিব পৰা ক্ষমতা নাই নিকু | আমি এনেকে থাকিব লাগিব |

কথা খিনি শুনি নিকু কান্দোনত ভাগি পৰিল|

ৰিছি জোৰকে সাবতি তাইক বুকুৰ মাজত তানি আনিলে |

- নাকান্দিবা নিকু

- মই মা হব নোৱাৰো ৰিছি, মোৰ মা হবলৈ বহুত মন আছিলে | কোনোবাই মোক মা বুলি মাতিব,মই তাক সাবতি ধৰিম |তোমাক দেউতা বুলি মাতিব | তুমি দেখোন কৈছিলা এটা মাইনা লাগে মই দিব নোৱাৰিম ৰিছি |

- নিকু প্লীজ, মোক দুৰ্বল নকৰিবা | 

ৰিছি নিকুৰ চকুপানি খিনি মছি দিলে |তাই ৰিছিৰ বকুৰ মাজৰ পৰা ওলাই নিকুৰ ভৰি দুখন খামোছি ধৰিলে | আৰু তাৰ ভৰি দুখনত তাইৰ কপাল খন লগাই কলে

- মোক ক্ষমা কৰিবা অ' ৰিছি | মই কুলক্ষনী | মই সন্তান জন্ম দিব নোবাৰো |

ৰিছিয়ে নিকুক ডাঙি লৈ যায় বিছনাত শুবাই দিলে | মৰমত সাবতি বুজালে,, 

- মোক সন্তান নালাগে নিকু মাত্র তোমাক লাগে তুমি সদায় মোৰ কাষত থাকা,,

- নালাগে তুমি এজনী ভাল ছোৱালী বিয়া কৰোৱা,,,,

- নিকু

- অ' ৰিছি, নহলে তোমাক ওচৰ চুবুৰিয়াই হাহিঁব | আৰু মোক এৰি দিয়া,,,

ৰিছিৰ চকুপানি নিগৰি বৈ আহিল |

- নিকু তোমাক এৰিব নোৱাৰো,,,,

- পাৰিব লাগিব ! তুমি মোক এৰি দিবই লাগিব |

ধুমুহাই কিয় ভাগে

সপোনৰ ঘৰখন,,,,

হাহিঁবোৰ কিয় হয়

নিমিষতে কান্দোন,,,,

নিকুই এইকেইদিন ৰিছিৰ লগতে কথা নাপাতে | মাত্র জোপোকা মাৰি বহি থাকে | ৰিছিয়ে কিমান বুজালে নাই তাই নুশুনে |

নিকু আজি ঘৰত নাই ! ৰিছি পাগলৰ নিচিনা হ'ল কত গ'ল তাই ! গোটেই দিনটো বিছাৰিও তাইক নাপালে | ৰিছি পাগলৰ দৰে হ'ল| সি বিছনালৈ আহি নিকুৰ ফটো খন সাবতি কান্দি আছে | তেনেতে তাৰ চকুত পৰিল তাৰ বিছনাত পৰি থকা কাগজ খন | সি কাগজখন খুলিলে |

 

মৰমৰ ৰিছি ( দেহা )

      মোৰ মৰম লবা, মই যানো তুমি মোক বহুত ভালপোৱা,আৰু মইও তোমাক বহুত ভালপাওঁ |মাক মোৰ শ্রদ্ধা যাছিবা | মই জানো মই কাষত থাকিলে তুমি অন্য এজনী বিয়া নাপাতা , জানানে মানুহে তোমাৰ সন্তান নহলে হাহিঁব | সেয়েহে মই তোমাৰ কাষৰ পৰা আতৰি আহিছো | দেহা তুমি নিজৰ যত্ন ল'বা | খোৱা লোবৱা কৰিবা,মোক তোমাৰ হৃদয়ৰ পৰা মছি পেলাবা | মই মৰি যোবঞৱা বুলি ভাবিবা,শ্মশানত জ্বলি ছাই হোৱ বুলি ভাবিবা  |

                                       ইতি

                            তোমাৰ মৰমৰ

                                     নিকু

কাগজখন পঢ়ি ৰিছিয়ে বাকৰুদ্ধ হ'ল | কেনেকে ইমান ত্যাগ কৰিব পাৰে নিকুই | নাই সি কাকো বিয়া নাপাতে নিকুৰ মৰম বোৰ হৃদয় মনিকাঞ্চনত সাছি ৰাখিব |

  আজি ৰিছি হতৰ অফিচৰ পৰা বৃন্দাৱন বৃদ্ধা আশ্রমত গ'ল | আশ্রমৰ হতভগীয়া পিতৃ-মাতৃবোৰক লগ কৰাৰ উদ্দেশ্যত | সকলো সোমায় গ'ল| তেনেতে আশ্রমৰ এজনী মহিলা কৰ্মচাৰী আৰু ৰিছিৰ মাজত খুন্দা খুন্দি লাগিল | পৰিযাব খোজা মহিলাজনীক সি সাৱতি ধৰিলে | আৰু দুয়োৰো চকুত চকু পৰিলে,,,,,

যদিহে হৃদয়ত থাকে মৰম

লগ হম আমি আকৌ এদিন,,,

সচাঁপ্রেমে নিদিয়ে 

বিচ্ছেদৰ বিষাদ,,,,

- তুমি

- অ' মই,,,,

- কিন্তু নিকু

- মই এতিয়া এই আশ্রম খনৰ এজনী পৰিচাৰিকা |

ৰিছিৰ দুচকুৰে দুটোপাল চকুলো বৈ আহিল |

আৰু সি তাইৰ কাষৰ পৰা গুছি যাবলৈ চেষ্টা কৰিলে |

নিকুই ৰিছিৰ হাতখনত খামুছি ধৰিলে |

- কত যোৱা,এবাৰ জানো ভালকে কথা নাপাতা | কিমান দিনৰ মূৰত মনৰ মানুহজনক ল'গ পালো | 

- পাতিবলৈ কি আছে সকলোচোন শেষ কৰিছা |

- যুগ্ম জীৱন কেনে চলিছে !

- নিজক সোধা উওৰ পাবা |

- তাৰমানে তুমি,,,,

- তুমি অবিহনে মই নোৱাৰো নিকু | কিমান কষ্টত দিন কটাইছো জানা | মা সদায় পদুলি মুৰত তুমি আহিবা বুলি ৰৈ থাকে | মাই কিমান কষ্ট পাইছে জানা !

- মোক ক্ষমা কৰিবা ৰিছি !

- ক্ষমা,তোমাক মই ক্ষমা নকৰিম !

- মোক মোৰ ঘৰখনত লৈ যাবা নে ৰিছি ?

ৰিছিয়ে বহুদিনৰ মুৰত জোৰকৈ নিকুক বুকৰ মাজত তানি আনিলে আৰু সাৱতি ললে |

নিকুই আশ্রমৰ সকলোৰে পৰা বিদায় মাগিলে | ৰিছিয়ে লক্ষ্য কৰিলে  নিকুই আশ্রম এৰি আহিবৰ সময়ত বৃদ্ধাবোৰে হুৰহুকাই কান্দিছিলে | সি জানে তাৰ মৰমৰ নিকু বহুত মৰমিয়াল |

সিহত আহি থাকোতে লক্ষ্য কৰিলে ফুটপাথত বহুকেইটা ল'ৰা ছোৱালীৰ মাজত এজনী কনমানীয়ে চিঞৰি আছে | সি গাড়ী ৰখাই নামি গ'ল | পাছে পাছে নিকু |

- ভাইতি মাইনাজনীয়ে কিয় কান্দি আছে

- তাইৰ মাক দেউতাক কোনো নাই ,তাই আমাৰ লগতে থাকে | চাগে তাইৰ ভোক লাগিছে |

- ৰিছি , তাই আমাৰ সন্তান তাইক লোৱা |

কথামতে কাম ৰিছিয়ে ল'ৰা ছোবালী বোৰক খোৱা বস্তু কিনি দি ছোবালীজনীক লৈ যাত্রা কৰিলে |

- ৰিছি মোৰ সন্তানটো কেনেকুবা লাগিছে ?

- মজা মাকৰ নিচিনা |

- তাইৰ নাম অনন্যা ৰাখিম |

- সকলো মাকৰ মতে,,,

দুয়ো হাহিঁলে | আৰু আহোতে অনন্যাৰ কিছু বজাৰ কৰিলে | এটা মৰম লগা কনমানিক সিহতে সন্তান কৰি ললে |

- মা দৰ্জা খোলা,,,আৰু তোমাৰ কাৰনে কি আনিছো চোৱা হি,,,,

ৰিছিয়ে মাকক আনন্দত চিঞৰি মাতিলে | 

মাকে দৰ্জা খুলি নিকুক দেখিলে আৰু এজনী কনমানী |

ৰিছিয়ে মাকক সকলো বিৱৰি কলে | মাকৰ আনন্দত মন নাছি  উঠিল | ঘৰলৈ বোৱাৰী আৰু নাতিনী আহিছে | অনন্যাৰ লগত সিহতে আনন্দত দিন কতাই থাকিল |

- ৰিছি

নিকুৰ মাতত ৰিছিৰ স্বপ্ন ভাঙিল |

- কোৱা

- অফিচ নোযোৱা ?

- অ' পাহিৰিছিলোৱে ,,,, মোৰ মৰমৰ অনন্যা কত গ'ল ?

- কি !

- অ' চৰি " আমাৰ মৰমৰ অনন্যা "

দুয়ো হাহিঁলে |||

এনেধৰন আৰু গল্প/উপন্যাস পঢ়ক এই লিংকত - www.গল্প/উপন্যাস.com

বিঃদ্ৰঃ Social Media Journalism ফেচবুক গ্ৰুপৰ এগৰাকী সন্মানীয় সদস্য ৰাগ ৰঞ্জনৰ দ্বাৰা গ্ৰুপত প্ৰকাশিত ( Assamese story )।আপোনালোকেও যদি কোনো লেখা বা গল্প কবিতা,বা-বাতৰি ইত্যাদি আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰিব বিছাৰে তেন্তে আপোনালোকৰ লেখা সমূহ আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপত প্ৰকাশ কৰিবলৈ নতুবা আমাৰ ফেচবুক পেজ/ SMJ24 ৰ মুখ্য পৰিচালন সঞ্চালক দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ ইনবক্সত প্ৰেৰণ কৰিবলৈ আহ্বান জনালো।নিৰ্বাচিত লেখা সমূহ লেখকৰ নাম আৰু ছবি সহ আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰা হব,ধন্যবাদ।

আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপৰ লিংক - SMJ24.facbookgroup

আমাৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - www.SMJ24.facebook page

দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - Dibya Jyoti Dutta/Fb page